Ateşin icadı aslında onlara aitti

Gecenin karanlığında yürüyordu iki gölge. Sadece kadının topuk sesleri vardı . Bir de kırmızı ojelerinin ışıkları. Yürüdüler sadece ayakkabının sesi . Tık tık tık ... Yanyanaydılar . Sokaklar boyunca yürüdüler bir çıkış bulma ümidi ile . Karanlıkta çarpıştılar , ufak bir tebessüm oldu her ikisinin yüzünde de . Bir diğerinin farketmesinden korktugu bir tebessüm ... Karşıdan karşıya geçtiler. Adam açtı kollarını ve geniş güzel omuzlarını . Korudu "kuzusunu" . O onun "kuzusuydu" bir zamanlar. Yürüdüler, sadece ayakkabının sesi tık tık tık ... Tanıktı gözleri , elleri aslında tüm bedenleri. Ateşin icadı aslında onlara aitti. İlkel toplumlar geleceğe özenmiş ve sadece resmetmişti. Karanlık çoğalıyordu . Kadın yankılanan ayakkabısının sesinde kendini buluyordu. Adamın ona hoyrat dokunuşlarının yerini şimdi sessizlik almıştı. Yaşananlar bir bir silindi. O kadın hiç öpülmemiş , dokunulmamış sayıldı . Adam bir başkasından "melek" diye bahseder hale gelmişti. Oysa bir zamanlar etrafını saran bir çok zehirli sarmaşık vardı ve ne yazık ki adam o sarmaşığın başka adamlara sarılmış kollarını görmedi , göremedi. İşine gelmedi yahut . Yol devam ediyordu adam sonunun nereye çıkacağını bilirmişçesine yürüdü. Gördüğü ilk ışığa doğru kadını da sürüklemeye başladı. Artık bildikleri bir yerdeydiler. Otobüse binme vakti gelmişti. Geçici bir kesiklikten sonra "tık tık tık " sesi otobüsün merdivenlerinde yankılanmaya başladı yine. Kadının ardından çıktı adam. Arkada kalmalıydı , korumalıydı "kuzusunu". Karanlıklar yerini tek tek yanan sokak ışıklarına bırakıyordu. Kadının yüzü cama dönük. Işıklar bir bir düşüyordu gözbebeklerine. Adam her şeye rağmen geniş omuzlarını sığdırmaya çalışıyordu o ufacık koltuklara. Çünkü kadına dokunca ateş yeniden icat edilecekti yine hiç bulunmamış gibi. Çünkü onun teninde ki her keşif bir öncekinden benzersizdi . Bu yüzden kıpırdamadan durdular ikisi de olacaklardan korkarak . Nihayetinde yol bitti inmek zorunda kaldılar . Merdivenlerde yine "tık tık tık " sesleri . Yine karanlığa karıştılar rota belliydi. Adam kadını eve bırakıcaktı. Kadın "erken , ben giderim " dedi. Erkek istemeye istemeye kabul etti. Yollara devam edildi yine. Karanık daha derindi sanki artık . Yalnızdı kadın ve ilerlemeye devam ediyordu ... Ses sonsuza kadar gidecek gibi yankılanıyordu .
Tık tık tık ...